Kinderspel, de bron van je talenten
 

Jaren geleden werkte ik als leerkracht en later als pedagoog. Kinderspel was daarbij altijd mijn passie. Ik observeerde veel kinderen in hun spel en zag als ik goed keek “hun talenten”. Talenten die er toe doen!

Ik zag hoe de kinderen vol intrinsieke motivatie aan het bouwen waren, wie de leidersrol pakte, wie de ideeën had en wie de rol van de bemiddelaar had. Ze bouwden niet alleen met hun handen, hun hele lijf deed mee, hun wangen waren rood van inspanning. Ze waren met hart en ziel samen aan het werk.

Vele jaren later, ik werk als coach, ik heb een cliënte. Haar leven is haar werk. Ze werkt 60 uur in de week en ze leeft voor haar werk. En dan vindt er een heftige gebeurtenis in haar leven plaats. Een reorganisatie, een meningsverschil, een nieuwe leidinggevende. Ze moet eruit, afgedankt voelt ze zich. Haar zelfvertrouwen is volledig weg, wie ben ik eigenlijk?

Ze gaat door een heel proces heen. Boosheid, woede, ontkenning, wanhoop, verdriet, vertwijfeling, leegte. Wie ben ik, wat kan ik?

Ik vroeg haar wat zou je doen als je voor 1 dag weer kind zou mogen zijn? Ze keek me wat ongelovig aan, kind, zei ze, maar dat ben ik toch niet meer?

Na een stilte:

Ik zou schommelen en mijn haren voelen wapperen in de wind, zei ze. Ze zei het wat dromerig, ik bracht haar door meer vragen te stellen in contact met dat meisje op de schommel in de tuin. Hoe ziet het meisje eruit, beschrijf de kleuren, de sfeer, je gevoel.

Ik voelde me zo vrij, heerlijk schommelend, met wapperende haren, hoger en hoger.

Eigenlijk zou ik het weer eens moeten doen, gewoon schommelen, en genieten van de wind, het gevoel van vrijheid. Waarom eigenlijk niet? Ze zag er opeens heel anders uit, niet meer zo gespannen.

Ik zou ook weer eens heel graag willen verven zei ze, ik genoot daar altijd zo van. Al die kleuren mengen. Ga het doen, zei ik. Koop wat verf en papier, en ga aan de slag. Ze keek me wat ongelovig aan, maar met twinkelende ogen….

Het kind dat je ooit was is vaak diep weggestopt in de volwassene die je geworden bent. Verstopt onder to do lijstjes en dingen die moeten… Ondertussen tikt de klok door en vergeten we waar het werkelijk om gaat en heb je soms een heftige gebeurtenis in je leven nodig om dat weer werkelijk te beseffen.

Hoe zou het zijn als je weer contact zou maken met dat deel van jezelf dat speels, licht en luchtig is? Dat stukje van jou, dat houdt van buiten zijn, schommelen of graag tekent of danst? Terwijl je dit leest, spreekt waarschijnlijk meteen de nuttige kritische volwassene, er moet gewerkt worden. Spelen staat niet op de agenda.

En toch schuilt hierin “een groot goed”. Wanneer je contact maakt met het kind in jezelf, maak je contact met je bron. Je verbindt jezelf met jouw eigen kern; de oorsprong van wie je werkelijk bent. Degene die je was toen je nog niet van alles moest en dacht te moeten zijn van anderen. Waar verlangen er mag zijn, plezier, verdriet en boosheid.

Het enige wat je hoeft te doen, is contact maken met het kind in jou. En dat hoeft niet ingewikkeld te zijn. Bekijk eens kinderfoto´s van jezelf en vraag je af wat je als kind leuk vond om te doen. Praat met het kind dat in jou leeft, vraag waar jouw kleine ‘ik’ behoefte aan heeft en geef hier gehoor aan. Doe eens anders: Ga eens wat met je handen maken, iets ambachtelijks, of tekenen, dansen, zingen, schilderen, of ga naar buiten. Ga iets doen waar je energie van krijgt. Je zult verrast zijn!

Wanneer het kind in jou aandacht krijgt heb je meer plezier, worden zware dingen lichter, en gaat je energie meer stromen. Je komt in contact met je diepere drijfveren en talenten!

Ank Stegenga

Geschreven voor van Ede &Partners Te Arnhem